၂၀၂၁ ခုနှစ် မြန်မာနိုင်ငံမှာ အာဏာသိမ်းပြီးနောက်တွင်ဒုက္ခသည်များ၊ ခိုလှုံခွင့် တောင်းခံသူများ၊ ပြည်ပရောက်သူ သို့မဟုတ် ထိုသို့အခွင့်ရရန် စောင့်နေသူများသည် တိုင်းပြည်၏ ရှိပြီးသား ပြည်ပရောက် နိုင်ငံသားဦးရေ ပမာဏတွင် ထပ်တိုးစာရင်းဖြစ်ပြီး အိမ်နှင့်အဝေးမှာနေရင်း အိမ်လွမ်းနေကြရသည်။ သူတို့သည် ရရာအလုပ် ဝင်လုပ်ကြပြီး မိသားစုကို၊ တော်လှန်ရေး အင်အားစုများကို လှမ်းထောက်ပံ့နေကြရင်း လက်ရှိဘဝမှာ ယာယီအခိုက်အတန့်သာ ဖြစ်သည်ဟု အားခဲနေကြသည်။

A permanent state of uncertainty is how life is for asylum seekers and urban refugees in Bangkok and other Southeast Asian cities. Often invisible in the cities they live in, they cannot work legally and do not have papers to stay for long periods of time, even if the process of seeking asylum takes years, reports Johanna Son*.   

ASEAN has more credibility with Myanmar than other countries. But what ‘ASEAN way’ can it pull out of its hat to find a relevant, effective role in the humanitarian and political disaster flowing from the Rakhine state and refugee flows of mainly Rohingya people? Johanna Son looks at ASEAN’s options in this article published in the ‘Bangkok Post’.